Իսկ ին­չու՞ է Ի­րա­նի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի ընտ­րու­թյու­նը հենց այդ­պի­սին։ Պա­տաս­խա­նը պարզ է. ԱՄՆ-ի և Իս­րա­յե­լի, նրանց բա­ցա­հայտ ու գաղտ­նի լոբ­բիստ­նե­րի, Դո­նալդ Թրամ­փի և նրա հրեա փե­սա Ջա­րեդ Քուշ­նե­րի, Իս­րա­յե­լի քա­ղա­քա­կան վեր­նա­խա­վի կող­մից Ի­րա­նը ճնշ­ման ու սար­սա­փի են­թար­կե­լու տխ­մար «մար­տա­վա­րու­թյու­նը», որն «ամ­րապ­նդ­վեց» գե­նե­րալ Սո­լեյ­մա­նիի ա­հա­բեկ­չա­կան սպա­նու­թյամբ, հան­գեց­րեց նրան, որ Ի­րա­նում նույ­նիսկ ա­մե­նա­ցածր մա­կար­դա­կում գտն­վող­նե­րը և նախ­կի­նում ինչ-որ կաս­կած­ներ ու­նե­ցող­նե­րը հաս­կա­ցան, որ, ցա­վոք, ճիշտ են Ի­րա­նի զին­վո­րա­կան­նե­րը և քա­ղա­քա­կան ղե­կա­վա­րու­թյու­նը, թե՝ ԱՄՆ-ը և Իս­րա­յելն Ի­րա­նի ժո­ղովր­դի թշ­նա­մի­ներն են։ Ի­րեն լուրջ վեր­լու­ծա­բան հա­մա­րող որևէ մե­կը այլ բան չէր կա­րող սպա­սել։ 

Երբ Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տը կա­ռա­վա­րու­թյան նիս­տում մեկ-մեկ թվար­կում է Հա­յաս­տա­նի ու­նե­ցած սնն­դի պա­շար­ներն ու ինչ­քան ժա­մա­նակ այն կբա­վա­րա­րի, ու­զում ես հաս­կա­նալ` այս երկ­րում ընդ­հան­րա­պես անվ­տան­գու­թյան ա­ռու­մով մտա­հոգ պաշ­տո­նյա մնա­ցե՞լ է։

1995 թ. Վազ­գեն Սարգ­սյա­նը կր­կին ստանձ­նեց պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի պաշ­տո­նը: Շա­րու­նա­կե­ցինք միա­սին աշ­խա­տել: Անձ­նա­կազ­մի գծով տե­ղա­կա­լը Աստ­վա­ծա­տուր Պետ­րո­սյանն էր: Մո­տա­վո­րա­պես 6000 սպա­նե­րի գոր­ծեր էին կու­տակ­վել նա­խա­րա­րու­թյան 3-րդ հար­կի իմ աշ­խա­տա­սե­նյա­կում, որ­տեղ սկ­սե­ցի աշ­խա­տել (հե­տո այս սե­նյա­կը հատ­կաց­վեց պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րին):

Դեռ չի չորացել թանաքը ԱՄՆ-ի ու Թալիբանի միջև Դոհայում ստորագրված համաձայնագրի տակ, Աֆղանստանում նորից ահաբեկչություններ են: Քաբուլում հարձակվել են սգո թափորի վրա: 27 մարդ զոհվել է՝ նաև կանայք ու երեխաներ, 55-ը վիրավորվել: Թալիբները հայտարարել են, որ իրենք ոչ մի կապ չունեն ահաբեկչության հետ:

Սիրիական դրամայի ժամանակագրության վերջին դրվագը՝ Իդլիբի համար կռիվը այդ տարածաշրջանին ռուսների, իրանցիների ու թուրքերի հակադիր հայացքների խորհրդանիշն է՝ Le Monde-ում գրում է Ալեն Ֆրանշոնը: Դա է վկայում փաստը, որ անցած շաբաթվանից թուրքական բանակը կռվում է Դամասկոսի բանակի ու ռուսական կործանիչների հետ:

Կաս­կա­ծից վեր է, որ զո­րա­մա­սե­րում, որ­տեղ սնն­դի մա­տա­կա­րա­րու­մը մաս­նա­վոր ըն­կե­րու­թյուն­նե­րին է հան­ձն­վել, զին­վոր­նե­րը շատ ա­վե­լի գոհ ու կուշտ են: Ան­գամ ա­մե­նաք­մա­հաճ ե­րի­տա­սարդ­ներն ընտ­րու­թյան հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նեն, ու ծնող­նե­րի մտա­վա­խու­թյու­նը, թե որ­դին կա­րող է սո­ված մնալ, ո­րով­հետև, են­թադ­րենք, սո­խով ա­պուր­ներ չի սի­րում, այժմ ան­տե­ղի է:

Տա­րա­ծաշր­ջա­նը, ուր մենք ապ­րում ենք, լա­վա­գույն­նե­րից չէ նաև բա­րո­յա­կան չա­փա­նիշ­նե­րի ի­մաս­տով, մեր ոչ մի հարևա­նից մենք բարձր կազ­մա­կերպ­վա­ծու­թյան, կար­գա­պա­հու­թյան, պե­տա­կա­նու­թյան դա­սեր առ­նել չենք կա­րող:

Կարոտել էինք քեզ, ու՝ գալիս էինք, բայց փող չունեինք: Երկուսով էլ, այդպես էր ստացվել: Էջմիածնից էինք գալիս, մոմեր էինք վառել, ես նորից մեխվել-մնացել էի Մայր տաճարի միայն ինձ հայտնի կետում, որտեղ կանգնած էի 1999-ի հոկտեմբերի 27-ին, երբ նորընտիր Ամենայն Հայոց կաթողիկոսին դեղին մի թղթի կտոր փոխանցեցին… Ու նա լաց եղավ:

Իդլիբի ճգնաժամում Մոսկվան Թուրքիայի հետ պատերազմ չի ուզում, բայց ուզում է, որ Անկարան վերջապես կատարի վաղուցվա խոստումները: Նախագահ Պուտինը պարտավորություններ ունի Սիրիայի առաջ, իսկ Ռուսաստանը չի կարող կորցնել իր ձեռքբերած դերը ուժերի խաղում՝ գրում է Մարկուս Ակերետը Neue Zürcher Zeitung-ում:

Իդլիբ նահանգում Սիրիայի գրոհներից հետո Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի հետ համերաշխության հույս ունի: Բայց արևմտյան դաշնակիցները մեծ դժգոհություն ունեն, ոչ ոք չի ցանկանում Ռուսաստանին դեմ գնալ՝ գրում է Frankfurter Allgemeine Zeitung-ը: